| Radio morskie 1900-1920 |
| a) Wojna rosyjsko-japońska i bitwa pod Cuszimą 1905 Podczas wojny rosyjsko-japońskiej w 1905 roku, rosyjska flota miała ograniczone możliwości komunikacyjne z centralą w Petersburgu. Technologia radiowa była wtedy w fazie wczesnego rozwoju, a iskrowniki były powszechnie stosowane do komunikacji radiowej na statkach. Iskrowniki, które generowały sygnały radiowe za pomocą przerywanego łuku elektrycznego, zaczęto stosować na statkach już pod koniec XIX wieku. Pierwsze praktyczne zastosowanie radia na statkach miało miejsce w 1899 roku, kiedy Marconi zainstalował system komunikacji radiowej na angielskim statku "East Goodwin Lightship". Rosyjska flota korzystała głównie z kurierów oraz tradycyjnych metod telegraficznych w portach, co było bardziej niezawodne niż wczesne systemy radiowe. Komunikacja radiowa w tamtym czasie była ograniczona zasięgiem i niezawodnością, co sprawiało, że była tylko uzupełnieniem dla bardziej tradycyjnych metod komunikacji. b) Titanic 1912 i rozpowszechnienie radia W 1912 roku większość dużych statków pasażerskich, w tym Titanic, była wyposażona w radiostacje Marconiego. Titanic miał na pokładzie zaawansowaną radiostację obsługiwaną przez dwóch operatorów pracujących dla firmy Marconi. Katastrofa Titanica przyczyniła się do wprowadzenia ustawy Radio Act of 1912, która nakładała obowiązek ciągłego monitorowania fal radiowych przez statki morskie, co znacząco zwiększyło liczbę statków wyposażonych w radia. Radiostacja na Titanicu mogła wysyłać sygnały na odległość do 1600 km, co było kluczowe podczas akcji ratunkowej po katastrofie. c) Przyjęcie radia lampowego i superheterodynowego Lampy elektronowe zaczęły być szeroko stosowane od lat 1910-tych, jednak pełne przyjęcie tej technologii oraz technologii superheterodynowej nastąpiło po I wojnie światowej. Superheterodynowy odbiornik, wynaleziony przez Edwina Armstronga w 1918 roku, zyskał popularność po I wojnie światowej, znacząco poprawiając jakość odbioru sygnałów radiowych. Odbiorniki superheterodynowe zaczęły być powszechnie stosowane w latach 1920-tych i 1930-tych, umożliwiając bardziej efektywne i precyzyjne dostrajanie do fal radiowych o różnych długościach. Początkowo używano głównie fal długich i średnich, a z czasem również krótkich, co pozwalało na lepszą komunikację na większe odległości. d) Historia radiowa I wojny światowej Podczas I wojny światowej nasłuch radiowy i komunikacja radiowa odegrały kluczową rolę w działaniach wojennych. Stacje radiowe na lądzie monitorowały komunikację wroga, co pozwalało na przechwytywanie i analizę przekazów. Wzmacniacze lampowe znacząco poprawiły skuteczność nasłuchu radiowego, co miało duże znaczenie operacyjne. Radiostacje były używane zarówno do koordynacji działań wojskowych, jak i do prowadzenia operacji szpiegowskich. e) Rok 1920 a kres iskrowników Rok 1920 nie oznaczał definitywnego końca użycia iskrowników, ale ich popularność zaczęła maleć na rzecz bardziej zaawansowanych technologii, takich jak nadajniki lampowe i superheterodynowe. Proces zastępowania iskrowników trwał przez całe lata 20-te XX wieku, a technologia ta została ostatecznie wyparta przez bardziej zaawansowane systemy radiowe. Radio na RMS Titanic RMS Titanic miał na pokładzie jedną z najbardziej zaawansowanych radiostacji dostępnych w tamtych czasach. Był to iskrowy nadajnik radiowy Marconi model 5 kW, który mógł wysyłać sygnały na odległość do 1600 km. Radiostacja składała się z nadajnika oraz odbiornika. Nadajnik był iskrowy, co oznaczało, że generował sygnały radiowe za pomocą iskier przeskakujących przez przerwę w obwodzie elektrycznym. Operatorami radiowymi na Titanicu byli John George Phillips i Harold Bride, obaj pracujący dla firmy Marconi. Odbiornik na Titanicu był również produkcji Marconiego i był to detektor sygnałów typu coherer, który przekształcał fale radiowe na sygnały elektryczne odbierane jako telegrafia Morse'a. Odbiornik ten był w stanie odbierać sygnały nadawane na falach długich i średnich. Antena i długość fali Titanic korzystał z drutowej anteny nadawczej rozciągniętej pomiędzy masztami statku. Antena ta była odpowiednia do nadawania na falach długich, które były typowe dla tego okresu. Długości fal używane na Titanicu wynosiły od 300 do 600 metrów (około 500 kHz do 1 MHz), co było standardem dla radiokomunikacji morskiej tamtych czasów. f) Źródło częstotliwości w tamtym czasie Na początku XX wieku, referencyjne źródła częstotliwości były mechaniczne oscylatory, które wykorzystywały dokładnie kontrolowane wibracje. Dopiero po odkryciu przez Waltera G. Cady'ego w 1921 roku, że kryształy kwarcu mogą być używane do stabilizacji częstotliwości, kwarcowe oscylatory stały się standardem. Przed tym odkryciem, stacje radiowe używały metod kalibracji przy użyciu znanych sygnałów radiowych nadawanych przez większe stacje radiowe, co pozwalało na synchronizację częstotliwości. g) Dojrzewanie papierowych tabel częstotliwości Historia tabel częstotliwości zaczęła się od prostych list publikowanych przez organizacje takie jak Międzynarodowa Unia Telegraficzna (ITU). Pierwsze tabele częstotliwości były proste i ograniczone, ale z czasem, w miarę jak technologia radiowa i liczba użytkowników rosła, stały się bardziej złożone i dokładne. Pod koniec lat 20-tych i 30-tych XX wieku, tabele te były regularnie aktualizowane i publikowane przez organy regulacyjne, takie jak Federal Communications Commission (FCC) w USA. |