SP6MAA pisze:

witam ponownie wczoraj otrzymałem odpowiedź wojewody na odwołanie od decyzji starostwa
"Wojewoda Opolski podziela stanowisko inwestora wskazujące na błędną
kwalifikację zakresu robót budowlanych dokonaną przez organ I instancji.
Bezsprzecznym jest, iż zakres robót wskazany w zgłoszeniu należy kwalifikować
do robót wskazanych w art. 29 ust. 3 pkt 3 lit a) Prawa budowlanego. Zgodnie z tym
przepisem nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga
zgłoszenia, o którym mowa w art. 30, wykonywanie robót budowlanych polegających
na instalowaniu na obiektach budowlanych stanowiących albo niestanowiących
całości techniczno – użytkowej urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych
i instalacji radiokomunikacyjnych, a także związanego z tymi urządzeniami osprzętu
i urządzeń zasilających, o wysokości powyżej 3 m.
W ocenie organu odwoławczego, przedmiotowe przedsięwzięcie nie może
zostać zrealizowane w oparciu o zgłoszenie wskazane w art. 30 Prawa
budowlanego, lecz na podstawie pozwolenia na budowę, którego obowiązek
uzyskania może nałożyć organ administracji na inwestora zgodnie z treścią art. 30
ust. 7 pkt 1 Prawa budowlanego. Za powyższym stanowiskiem przemawiają
następujące okoliczności.
Pierwszą jest brak pewności, iż konstrukcja budynku „kotłowni” przeniesie
obciążenia przedmiotowej konstrukcji wsporczej i zainstalowanych na niej urządzeń.
W zgłoszeniu inwestor wskazuje, że konstrukcja zostanie osadzona na żelbetowym
6 z 9
dachu budynku „kotłowni” o wysokości 2 m n.p.t., a grubość dachu budynku wynosi
20 cm. Dokumentacja zgłoszenia nie zawiera informacji wskazującej na stan
techniczny ww. budynku. W tym zakresie nie przeprowadzono ekspertyzy budynku
przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane w zakresie
konstrukcyjno – budowlanym. Dodatkowo, skoro inwestor użył określenia dla
budynku, na którym ma być zainstalowana konstrukcja wsporcza „kotłownia” należy
domniemać, że w jego bezpośrednim sąsiedztwie może być zlokalizowany komin, a
powyższe również przy rozpatrywaniu ww. zgłoszenia należy poddać analizie ze
względów bezpieczeństwa.
Drugą okoliczność stanowi wielkość przedsięwzięcia. Przedmiotowa
konstrukcja wsporcza o nominalnej wysokości 12 m + 2 m n.p.t., wynikająca
z zainstalowania na dachu kotłowni, stanowić będzie obiekt o łącznej wysokości 14 m
n.p.t. Nieruchomość, na której projektowana inwestycja ma powstać, stanowi teren
zabudowy produkcyjno – usługowej, na którym będą znajdowali się ludzie. Teren ten
nie jest ogrodzony, a ewentualna awaria urządzeń wymagać będzie ich obsługi.
Konstrukcja wsporcza opisana w zgłoszeniu nie jest typowym urządzeniem, np. nie
posiada drabinki umożliwiającej dokonywanie ewentualnej konserwacji samej
konstrukcji, jak i urządzeń na niej zainstalowanych i zlokalizowana zostanie
na budynku, którego inwentaryzacji technicznej w ogóle nie przeprowadzono. Należy
w tym miejscu podkreślić, że projektowana do zamontowania na szczycie konstrukcji
wsporczej, antena krótkofalarska o wymiarach 5 m x 2,8 m, w ocenie tut. organu,
może znacząco wpłynąć na stabilność konstrukcji i bezpieczeństwo jej użytkowania.
W powyższych okolicznościach Wojewoda Opolski uznaje, że zrealizowanie
przedmiotowego przedsięwzięcia możliwe jest jedynie w oparciu o uzyskane
pozwolenie na budowę. W powyższym zakresie uprawnienie do nałożenia takiego
obowiązku, przez organ administracji architektoniczno – budowlanej, ustawodawca
zawarł w treści przepisu art. 30 ust. 7 pkt 1 Prawa budowlanego. Zgodnie
z powyższym organ administracji architektoniczno – budowlanej może nałożyć,
w drodze decyzji, o której mowa w ust. 5, obowiązek uzyskania pozwolenia
na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem
zgłoszenia, jeżeli ich realizacja może naruszać ustalenia miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, decyzji o warunkach zabudowy lub spowodować
zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Z treści przytoczonego wyżej przepisu
7 z 9
wynika, że dla jego zastosowania wystarczające jest uprawdopodobnienia jednej
z trzech przesłanek. W ocenie Wojewody Opolskiego, w badanej sprawie,
zastosowanie znajduje ostatnia z nich, wskazująca na potencjalne wystąpienie
zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi lub mienia.
W literaturze przedmiotu powszechnym jest pogląd wyrażany w orzecznictwie
sądowo – administracyjnym zgodnie, z którym organ administracji obowiązany jest
jedynie wykazać, że zamierzone roboty budowlane mogą spowodować potencjalne
zagrożenie. Przepis art. 30 ust. 7 pkt 1 ustawy Prawo budowlane nie daje natomiast
podstaw do przyjęcia, że nie chodzi w nim o bezpieczeństwo osób wykonujących
roboty budowlane, lecz tylko o bezpieczeństwo osób postronnych, inaczej mówiąc
niezaangażowanych w te roboty. Ustawodawca w powołanym przepisie, mówiąc
o bezpieczeństwie ludzi, nie wprowadza żadnych rozróżnień. Ilekroć w przepisach
Prawa budowlanego mowa jest ogólnie o bezpieczeństwie ludzi, to chodzi
o bezpieczeństwo zarówno osób postronnych, jak i osób wykonujących roboty
budowlane (wyrok WSA w Rzeszowie z 11 lutego 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 1213/20,
wyrok NSA z 24 listopada 2017 r. sygn. akt II OSK 77/17).
Jednocześnie należy dodać, że właściwy organ nie ma obowiązku
udowadniania w decyzji o sprzeciwie, że zamierzone roboty budowlane rzeczywiście
spowodują zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Zadaniem organu jest
jedynie wskazanie przyczyn dojścia przez niego do wniosku, że roboty te mogą
spowodować takie zagrożenie. Chodzi, więc o stan potencjalnego zagrożenia,
któremu organ, mając na uwadze roboty budowlane objęte zgłoszeniem, ma
obowiązek zapobiec (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z 5 października 2016 r. sygn.
akt II SA/Wr 494/16).
W świetle powyższych ustaleń należy stwierdzić, iż organ administracji
architektoniczno – budowlanej I instancji, do którego wniesiono zgłoszenie, wniósł
sprzeciw argumentując swoje stanowisko, co prawda, błędną kwalifikacją zakresu
robót budowlanych, jednakże zgodnie z przywołaną wcześniej zasadą dwukrotnego
rozpatrzenia sprawy przez niezależne organy administracji publicznej, Wojewoda
Opolski, dokonawszy powtórnej oceny prawnej zgłoszenia uznał za niezbędne
utrzymanie sprzeciwu Starosty Opolskiego z 22 marca 2022 r. z uwagi na zaistnienie
odrębnej przesłanki, określonej w art. 30 ust. 7 pkt 1 Prawa budowlanego,
8 z 9
uzasadniającej wniesienie sprzeciwu, jaką jest obawa, że zamierzone roboty
budowlane rzeczywiście spowodują zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia.
Mając powyższe na uwadze, decyzję Starosty Opolskiego z 22 marca 2022 r.
(znak sprawy BOŚ0Ł) wnoszącą sprzeciw do zgłoszenia Dariusza
zamiaru przystąpienia do budowy antenowej konstrukcji wsporczej
wysokości 12 m na budynku kotłowni w miejscowości P
należało utrzymać w mocy. Wskazane rozstrzygnięcie oznacza, że zgłoszenie
inwestora z 15 marca 2022 r. nie zostało skutecznie przyjęte.
W związku z tym, iż w postępowaniu prowadzonym przed tutejszym organem,
nie zostały zebrane żadne nowe, nieznane stronom dowody i materiały, z którymi
mogły zapoznać się przed wydaniem decyzji, odstąpiono od zawiadomienia
o możliwości wypowiedzenia się w trybie art. 10 Kpa.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Od niniejszej decyzji służy stronom skarga do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Opolu, za pośrednictwem Wojewody Opolskiego, w terminie
30 dni od dnia doręczenia decyzji. Wysokość wpisu od powyższej skargi wynosi
500 zł, którą uiszcza się gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego lub
na rachunek bankowy właściwego sądu"

Jednym zdaniem wojewoda przyznaje mi racje w sporze ze starostwem ale i tak się nie zgadza na postawienie masztu i anteny,
teraz już wiem dlaczego mało który kolega zgłasza postawienie anteny, skoro zapis w ustawie o masztach na zgłoszenie dla urzędników nie istnieje i zawsze mogą się zasłonić tak zwanym stanem wyższej konieczności.