| I edycja zawodów „Robinsonowie Warszawscy - Powroty 1945” 17.01.2017. |
| Określenie „Robinson warszawski” pojawia się po raz pierwszy przed wojną, w powieści Antoniego Słonimskiego "Dwa końce świata" z 1937. W powieści niemal cała ludzkość ulega zagładzie za sprawą „niebieskich promieni śmierci” wyemitowanych przez Hansa Retlicha – szaleńca, który uznał program polityczny Adolfa Hitlera za niewystarczająco radykalny („Retlich” to anagram nazwiska Hitler). Zbiegiem okoliczności atak Retlicha przeżywa w Warszawie Henryk Szwalba, subiekt księgarski. W tytule rozdziału czwartego autor nazywa go „Robinsonem warszawskim”, a fabuła powieści kilkukrotnie nawiązuje do Robinsona Crusoe Daniela Defoe. Np. Szwalba spotyka w opustoszałej Warszawie swojego „Piętaszka”, niejakiego Chomiaka, alkoholika posługującego się stylizowaną gwarą warszawską tzw. wiechem. Robinsonowie warszawscy – przydomek nadany ludziom, którzy po kapitulacji powstania warszawskiego (1 sierpnia–3 października 1944) zdecydowali się pozostać w stolicy i ukrywali się przed Niemcami w jej ruinach, często aż do momentu wkroczenia do Warszawy oddziałów Armii Czerwonej i ludowego Wojska Polskiego 17 stycznia 1945 w wyniku operacji warszawskiej. Najsłynniejszym spośród „robinsonów” był Władysław Szpilman. Źródło - WIKIPEDIA. https://pl.wikipedia.org/wiki/Robinsonowie_warszawscy |